Συνεχίζουν να υποφέρουν προπαντός οι αθώοι, οι αδύναµοι και όσοι λένε την αλήθεια
Ζούµε στη χώρα όπου ο πολίτης είναι και αισθάνεται απόλυτα απροστάτευτος. Όχι µόνο για όσα εφιαλτικά έφερε η κρίση –ανεργία, φτώχεια, απόγνωση, εγκληματικότητα αλλά και για όσα αυτονόητα θα ανέµενε αν η χώρα είχε πράγματι αρχίσει να αλλάζει ουσιαστικά. Την προστασία από την αυθαιρεσία του συνδικαλιστή, από την τυραννία της συντεχνίας, από την καταχρηστική άσκηση της εξουσίας.
Την αυθαιρεσία του συνδικαλιστή τη βιώνουν οι Αθηναίοι όλο αυτό το τελευταίο διάστηµα. Η ταλαιπωρία τους είναι η ίδια ακόµα και όταν η συμμετοχή στις απεργίες πέφτει στο 15%. Όσο για την κυβέρνηση, χρησιμοποιεί την υπόθεση για να πολώσει την κοινωνία, αντί να έχει κάνει προ πολλού το αυτονόητο. Να μεταρρυθμίσει το νόµο περί συνδικαλισµού, έτσι ώστε να προστατεύονται προπαντός οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τοµέα, οι οποίοι βιώνουν συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα τελείως απροστάτευτοι, και να περιορίσει ταυτόχρονα την οµηρία της κοινωνίας από επαγγελματίες κρατικοδίαιτους συνδικαλιστές θεσπίζοντας την προκήρυξη απεργιών –τουλάχιστον σε φορείς που προσφέρουν μονοπωλιακά υπηρεσίες– µόνο µετά από καθολική μυστική ψηφοφορία των εργαζομένων. Για την τυραννία της συντεχνίας θα σας πω µια ιστορία που έµαθα τελευταία, καθώς έχω φέρει στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή την υπόθεση της απελευθέρωσης των φαρμακείων. Μια γυναίκα φαρμακοποιός από τη Βόρεια Ελλάδα αναγκάστηκε για οικογενειακούς λόγους να ανοίξει καινούργιο φαρμακείο σε µια άλλη πόλη, στον ίδιο νοµό όπου είχε το φαρμακείο της. Αντιμετώπισε απίστευτο πόλεµο από την τοπική συντεχνία. Τόσο αµείλικτο, που πιέστηκε ακόµα και ο ΕΟΠΥΥ για να µην της πληρώνει όσα της χρωστάει. Απαυδισμένη, ψάχνει να πουλήσει το φαρμακείο και να αλλάξει πάλι πόλη, αλλά η συντεχνία εμποδίζει ακόµα και την πώληση της επιχείρησής της.
Για την καταχρηστική άσκηση της εξουσίας αρκεί η υπόθεση Γεωργίου. Πρόκειται για άνθρωπο µε διεθνή καριέρα, που από τότε που ανέλαβε την ΕΛΣΤΑΤ κανείς πλέον στο εξωτερικό δεν αμφισβητεί τα ελληνικά στατιστικά στοιχεία. ∆ιώκεται παρ’ όλα αυτά για κακούργηµα, γιατί «φούσκωσε», λέει, το έλλειµµα του 2009, το οποίο αποδέχονται όµως όλοι οι διεθνείς οργανισμοί!
Τι συνέβη το 2009; Ο προϋπολογισμός της χρονιάς εκείνης προέβλεπε έλλειµµα 2% του ΑΕΠ. Τον Ιούνιο η κυβέρνηση µίλαγε για έλλειµµα 4% του ΑΕΠ. Το Σεπτέμβριο για 6%, τις µέρες προ των εκλογών για 8%. Μετεκλογικά ο κ Παπακωνσταντίνου έστειλε στοιχεία για 12%. Το πραγματικό ήταν πάνω από 15%. «Κακούργος» όµως είναι ο κ. Γεωργίου, που το µέτρησε. Από το 2000 µέχρι το 2008 το έλλειµµα που καταθέταµε απολογιστικά στη Eurostat ήταν κάτω από το µισό από το πραγματικό. Αντί για 6,2%, που ήταν ο µέσος όρος του πραγματικού, καταθέταµε κατά µέσο όρο 2,7%. Η απάτη αυτή µας οδήγησε στη χρεοκοπία και το µνηµόνιο. «Κακούργος» όµως είναι ο κ. Γεωργίου, που πρώτος άρχισε να καταγράφει την αλήθεια.
Συμπέρασμα: Στην Ελλάδα δεν άλλαξε τίποτα. Συνεχίζουν να υποφέρουν προπαντός οι αθώοι, οι αδύναµοι και όσοι λένε την αλήθεια. Και στις πλάτες τους συνεχίζουν να κάνουν καριέρα οι καιροσκόποι της πολιτικής. Κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι. Απροστάτευτοι πολίτες σε ανοχύρωτη χώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου